Sprawdź:
- czy Twoje śniadanie rzeczywiście da Ci energię na cały dzień?
- co pomoże Ci kontrolować apetyt i ograniczyć podjadanie?
- jaki produkt jest najgorszym sładnikiem współczesnych diet?
Dwa razy w tygodniu będziesz dostawać do swojej skrzynki mailowej porady dotyczące najskuteczniejszych metod naturalnego leczenia chorób i dolegliwości.
A już dziś pobierz bezpłatny raport "Rośliny lecznicze",
w którym znajdziesz informacje:
- jakie rośliny i zioła pomagają w różnych dolegliwościach,
- czym różni się działanie ziół na Twój organizm
od działania leków.
Nowotwór to nieprawidłowy rozrost komórek w organizmie.
Rak pęcherza moczowego zaczyna się zazwyczaj rozwijać po jego wewnętrznej stronie.
Większość przypadków raka pęcherza wykrywa się wcześnie. Komórki nowotworowe nie dają wtedy jeszcze przerzutów na inne narządy. Leczenie jest więc wysoce skuteczne.
Skąd jednak wiadomo, że cierpi się na raka pęcherza?
Krew w moczu może być objawem raka pęcherza moczowego: może być widoczna gołym okiem lub wykryta podczas rutynowych badań.
Wbrew pierwszym skojrzeniom: mocz nie jest wówczas jasnoczerwony, lecz raczej brązowawy albo tylko ciemniejszy niż zazwyczaj.
Nie należy jednak panikować: w większości przypadków krew w moczu pojawia się z innych przyczyn, takich jak zaburzenia czynności nerek lub innych procesów chorobowych w obrębie tych narządów oraz ich naczyń krwionośnych, czy też w związku z zażywaniem leków przeciwzakrzepowych.
Większość problemów z pęcherzem wywodzi się z przyczyn innych niż rak. Jednakże rak pęcherza moczowego może dawać następujące objawy:
W takim przypadku lekarz może zlecić badania moczu i w razie potrzeby zabieg zwany cystoskopią.
Badanie to polega na wprowadzeniu do pęcherza moczowego kamery i ewentualnym pobraniu niewielkich wycinków tkanki, które bada się pod mikroskopem, aby stwierdzić obecność komórek nowotworowych. Zabieg taki nazywamy biopsją.
W przypadku komórek nowotworowych konieczne będzie przeprowadzenie dalszych badań (urografia, rezonans magnetyczny, tomografia komputerowa).
Palacze są około cztery razy bardziej narażeni na raka pęcherza moczowego. Wydaje się to być powiązane z substancjami chemicznymi, które przedostają się do krwiobiegu przez płuca, następnie są filtrowane przez nerki i przedostają się do pęcherza moczowego. Niebezpieczne substancje chemiczne gromadzą się w pęcherzu moczowym, gdzie macerują i uszkadzają komórki, które mogą zamienić się w komórki nowotworowe.
Dotyczy to niestety również wszystkich osób, które z lotnymi substancjami chemicznymi mają do czynienia w pracy. Substancje te mogą przedostawać się do płuc, a następnie do krwi tak samo jak dym papierosowy. Szczególnie narażeni są: pracownicy zakładów przemysłu tekstylnego, gumowego, osoby pracujące przy produkcji tworzyw sztucznych i metalu, a także malarze i fryzjerzy.
Mężczyźni są trzy razy bardziej zagrożeni rakiem pęcherza moczowego niż kobiety, a 90% przypadków tego raka pojawia się po przekroczeniu 55. roku życia. U kobiet rak pęcherza moczowego występuje rzadziej, ponieważ jest wśród nich mniej palaczek.
Zgodnie z wynikami najnowszych badań, osoby, które spożywają dużo selenu, mają o 39% mniejsze ryzyko zachorowania na raka pęcherza moczowego.
Warto zauważyć, że selen – pierwiastek śladowy, czyli taki, który w pożywieniu czy organizmie znajduje się w znikomych ilościach – zmniejsza również ryzyko zachorowania na raka piersi, gruczołu krokowego, płuca, skóry czy okrężnicy.
Wyniki badania przeprowadzonego w 1996 r. przez dr. Larry'ego Clarka z Uniwersytetu stanu Arizona sugerują, że zażywanie codzienne przez siedem lat 200 mikrogramów selenu może zmniejszyć ryzyko zachorowania na raka o 42% w porównaniu z placebo1.
Podczas tego badania przyjmowanie selenu wydawało się również zmniejszać ryzyko zachorowania na raka płuca w takim samym stopniu jak rzucenie palenia! (Oczywiście najlepiej jest jednocześnie przestać truć się papierosami).
Aby wyjaśnić te niezwykłe właściwości przeciwnowotworowe selenu, trzeba pamiętać, że selen jest wbudowywany do białek w postaci selenocysteiny tworząc selenobiałka (selenoproteiny). Są to ważne enzymy o właściwościach przeciwutleniających.
Selenoproteiny pomagają zapobiegać uszkodzeniom komórek spowodowanym przez wolne rodniki. Cząsteczki te wytwarzane są przez organizm podczas oddychania, przyczyniając się do rozwoju chorób przewlekłych, takich jak choroby nowotworowe i choroby układu sercowo-naczyniowego2.
Selenoproteiny regulacją czynność tarczycy i odgrywają rolę w działaniu układu odpornościowego3. Mogą one:
Selen aktywuje też peroksydazę glutationową, enzym pomagający wątrobie oczyszczać ciało ze szkodliwych substancji, chroniąc organizm przed rakiem.
Dobrych rzeczy nie wolno nadużywać: od 150 do 300 mikrogramów selenu na dobę nie stanowi zagrożenia dla osób dorosłych. Jednakże wyższe dawki mogą zwiększyć ryzyko zachorowania na cukrzycę, a selen może być nawet toksyczny (dla komórek).
Z tego powodu włącza się go w kompleksowe leczenie przeciwnowotworowe. Ma on zdolność zabijania komórek nowotworowych, ale nie wolno zażywać dużych dawek bez konsultacji z lekarzem, który jest świadomy, jakie to może mieć konsekwencje.
W przypadku zażywania selenu w ramach zapobiegania nowotworom należy przyjmować produkty wysokiej jakości w niskich dawkach (na przykład 200 mikrogramów na dobę).
Należy pamiętać, że niemal jedna czwarta Amerykanów w wieku ponad 40 lat zażywa już selen jako osobny suplement diety lub zawarty w preparatach multiwitaminowych w odpowiedzi na opublikowane wyniki badań opisujące jego pozytywny wpływ na różne rodzaje raka.
W jaki sposób sprawdzić, czy w Twojej diecie jest wystarczająco dużo selenu? To dość trudne pytanie, bo zależy to od miejsca zamieszkania i pochodzenia żywności.
Najważniejsze produkty bogate w selen to:
Selen jest minerałem występującym w glebie. Nie wytwarzają go więc ani rośliny, ani zwierzęta (w tym kury!).
Osoby mieszkające na obszarach, na których gleba jest uboga w selen, najprawdopodobniej nie dostarczają organizmowi jego wystarczających ilości.
Problem ten jest powszechny w Rosji, Chinach i niektórych regionach Stanów Zjednoczonych, ale rzadszy w Europie, nawet pomimo zubożenia gleb przez intensywne uprawy. Nie potrzebują go więc dzieci ani zdrowi dorośli.
Większość przypadków niedoborów selenu u Europejczyków jest związana z zaburzeniami układu trawiennego, takimi jak choroba Leśniowskiego-Crohna lub też jest konsekwencją zabiegów resekcji części żołądka.
Nie zapominaj, że to podstawowe zalecenia dotyczące trybu życia najbardziej zmniejszają ryzyko znalezienia się pewnego dnia na oddziale onkologicznym, ze wszystkimi problemami spowodowanymi nie tylko przez samą chorobę, ale także straszliwe metody leczenia, które stosuje się obecnie w medycynie (chemoterapia, radioterapia).
Zdrowia życzę,
Jean-Marc Dupuis
PS Jeśli myślisz, że te informacje mogą zainteresować kogoś znajomego, śmiało mu je prześlij. A jeśli jeszcze nie jesteś prenumeratorem Poczty Zdrowia, a również chciałbyś otrzymywać ten newsletter bezpłatnie, możesz podać swój adres e-mail tutaj.
Już wkrótce:
Te i wiele innych porad, jak zastosować rośliny w leczeniu wielu dolegliwości i dbaniu o siebie, znajdziesz już wkrótce w najnowszym numerze miesięcznika Rośliny i Zdrowie.
Aby zaprenumerować lub sprawdzić warunki prenumeraty, kliknij tutaj
Zapraszam do śledzenia Poczty Zdrowia na Twitterze: https://twitter.com/PocztaZdrowia i na Facebooku: www.facebook.com/PocztaZdrowia
******************************************
Źródła:
1) Effects of Selenuim supplementation for cancer prevention in patients with carcinoma of the skin; http://www.cypressingredients.com/matrix/Studies_JAMA_selenoexcell.pdf
2) Goldhaber SB. Trace element risk assessment: essentiality vs. toxicity. Regulatory Toxicology and Pharmacology. 2003;38:232-42.
Combs GF, Jr and Gray WP. Chemopreventive agents: Selenium. Pharmacol Ther 1998; 79:179-92.
3) McKenzie RC, Rafferty TS, Beckett GJ. Selenium: an essential element for immune function. Immunol Today 1998;19:342-5.
Levander OA. Nutrition and newly emerging viral diseases: An overview. J Nutr 1997;127: 948S-50S.
Arthur JR. The role of selenium in thyroid hormone metabolism. Can J Physiol Pharmacol 1991;69:1648-52.
Corvilain B, Contempre B, Longombe AO, Goyens P, Gervy-Decoster C, Lamy F, Vanderpas JB, Dumont JE. Selenium and the thyroid: How the relationship was established. Am J Clin Nutr 1993;57 (2 Suppl):244S-8S.
Aby zapisać się na bezpłatny newsletter wymagana jest akceptacja regulaminu oraz wyrażenie zgody na przetwarzanie danych.