Gdy lód się pode mną załamał

Opublikowano dnia: 2018-12-04

Uświadomiłem sobie, że życie można porównać do jazdy na łyżwach po cienkim lodzie.

Dopóki lód się utrzymuje, jedziemy i być może nawet sobie nie zdajemy sprawy z tego, jakie mamy szczęście. Ale nadchodzi taki dzień, gdy lód nie wytrzymuje i... wpadamy do lodowatej wody.

Takim pękającym nagle pod stopami lodem może być pewien poranek, gdy zauważasz niepokojący guzek na szyi albo gdy odbierasz wyniki USG wskazujące na poważną chorobę.

To może być także:

• niezdanie egzaminu, który ma decydujący wpływ na Twoją przyszłość;
• nagłe zwolnienie z pracy;
• śmierć bardzo bliskiej osoby;
• niespodziewana rozmowa z przyjacielem, który wyrzuca z siebie wszystkie negatywne myśli, jakie ma na Twój temat;
• kompromitująca wiadomość tekstowa znaleziona w telefonie współmałżonka, którego nie podejrzewało się o zdradę;
• wypadek drogowy;
• napad
• itd.

Rozpada się wtedy coś, co uważałeś za stabilne i co dawało Twojemu życiu poczucie bezpieczeństwa. To powoduje, że nie wiesz już, kim jesteś.

Nie wiesz już, kim jesteś!

Jeszcze przed chwilą czułeś się zdrowy i z pespektywą kilkudziesięciu lat dalszego życia, a nagle dowiadujesz się o chorobie i musisz brać pod uwagę, że niedługo możesz umrzeć.

Albo:

• Byłeś pracowitym, kompetentnym i szanowanym pracownikiem, a nagle stajesz się bezrobotny i grozi Ci długotrwały brak pracy;

• Byłeś ufającym i szczęśliwym małżonkiem, podczas gdy nagle współmałżonek oznajmia Ci, że chce się rozwieść.

Co wtedy robić? Dokąd pobiec? Do kogo się zwrócić?

Trzeba założyć „nowy kostium” i nauczyć się odgrywać nową rolę. Jednak nie wiesz, jak się za to zabrać. Potrzebujesz czasu na naukę.

Twoja przeszłość także musi się zmienić

Teraźniejszość i przyszłość wyglądają teraz inaczej, z piętnem niepewności.

Czeka Cię jednak jeszcze jedno zadanie, jeszcze trudniejsze: musisz spojrzeć na swoją przeszłość przez pryzmat nowego wydarzenia, które na Ciebie spadło.

To olbrzymi wysiłek psychiczny. Okazuje się bowiem, że także w przeszłości nie byłeś taką osobą, jaką sądziłeś, że jesteś.

Sądziłeś, że jesteś zdrowy i w oparciu o to podjąłeś różne decyzje: kredyt na zakup domu lub samochodu; planowanie urlopu; zakup nowego sprzętu sportowego; rozpoczęcie nauki języka chińskiego itd. Wszystkie te decyzje, które wówczas wydawały się dobre, teraz okazują się bez sensu.

Obwiniasz się za to, że niczego w porę nie zauważyłeś, że nie przewidziałeś. Zaczynasz postrzegać siebie z przeszłości jako osobę naiwną i lekkomyślną, „głupio” cieszącą się z decyzji, które okazały się mocno nietrafione...

Krótko mówiąc, przestajesz rozpoznawać sam siebie.

Powstaje chaos.

Najbardziej znienawidzone wrażenie

Chaos jest czymś, czego człowiek najbardziej nienawidzi.

Niepewność paraliżuje. Jeśli szybko nie znajdziesz jakiś punktów orientacyjnych, pojawia się lęk, depresja, a nawet choroby.

Nasze ciało źle to znosi. Przykładowo, ryzyko zgonu u osób bezrobotnych jest o 300% wyższe niż w pozostałej części populacji – tak wynika z nowego raportu francuskiego instytutu INSERM¹.

Wydostać się z dołka i ruszać dalej

Psychiczne cierpienie trwa do momentu, w którym ustalisz swoją nową pozycję i uświadomisz sobie, jakie masz perspektywy. To zadanie, które w pojedynkę rzadko się udaje.

Potrzebujesz porozmawiać z przyjaciółmi, ewentualnie skorzystać z profesjonalnego wsparcia. Poprzez życzliwy, uczciwy i pełen szacunku dialog dobry psychoterapeuta pomoże uporządkować przytłaczające Cię lęki, aby odróżnić problemy prawdziwe od tych wyimaginowanych i aby rozpoznać zagrożenia i możliwości, których sam nie dostrzegałeś.

Ten etap może zająć dużo czasu, ale jest niezbędny.

Jesteśmy wtedy jak osoba, która się zgubiła i dopóki nie znajdzie punktu orientacyjnego, z którego może wyruszyć dalej, będzie kręcić się w kółko.

Jeśli ogarnął Cię kompletny chaos, wówczas każdy, nawet najmniejszy punkt oparcia oznacza progres. Dlatego u osób, które naprawdę bardzo cierpią, działa każdy rodzaj psychoterapii, niezależnie od tego, czy to psychoterapia w nurcie Freuda, Junga, Lacana czy jakakolwiek inna.

Nawet, jeśli źle założymy łyżwy, jazda w sposób nieprawidłowy będzie lepsza niż jej brak.

Jechać dalej

Łyżwiarzowi udaje się wydostać z lodowatej wody. Czuje zimno i jest cały przemoczony. Nie ma najmniejszej ochoty jechać dalej. Ale przynajmniej znów stoi na własnych nogach. Stopniowo odzyskuje poczucie bezpieczeństwa. Może zacząć jechać dalej. Na pewnym etapie ten upadek będzie dla niego już tylko złym wspomnieniem.

Po pewnym czasie może nawet uświadomi sobie, że upadek nauczył go czegoś bardzo ważnego o życiu.

Wymusił na nim, aby bardziej zwracać uwagę na rzeczywistość; nauczył go ostrożności. Dzięki niemu ma większe doświadczenie i więcej odwagi, ponieważ wie, że jest w stanie poradzić sobie nawet w trudnej sytuacji.

Lepiej rozumie innych łyżwiarzy, którzy też kiedyś wpadli do wody. Wie, co to oznacza. Ma dla nich więcej empatii, lepiej rozumie ich reakcje.

Stał się lepszy i bardziej... ludzki.

Zdrowia życzę,
Jean-Marc Dupuis